Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

ΠΕΡΙ ΤΣΙΠΟΥΡΟΥ...


Η παραγωγή του τσίπουρου χάνεται μέσα στο βάθος του χρόνου, λέγεται όμως πως ξεκίνησε τον 14ο αιώνα στο Αγιον Ορος από μοναχούς που διαβιούσαν εκεί. Με τα χρόνια εξαπλώθηκε σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, κυρίως στη Μακεδονία, την Ηπειρο, τη Θεσσαλία και την Κρήτη.Μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η παραγωγή τσίπουρου γινόταν αποκλειστικά «κατ' οίκον», δεν υπήρχε δηλαδή μαζική βιομηχανική παραγωγή. Από παλιά, ένα άχρωμο αλκοολούχο ποτό παράγεται και πίνεται κάθε χρόνο σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Είναι γνωστό με διάφορα ονόματα: τσίπουρο, αράκ, γκράπα. Αποστάζεται από τα υπολείμματα των σταφυλιών, σαν ο άνθρωπος να θέλησε να εκμεταλλευθεί όσο το δυνατόν περισσότερο το δώρο των θεών, το αμπέλι.Τσίπουρο ονομάζεται στην Ελλάδα το απόσταγμα από στέμφυλα. Παράδοση στην παραγωγή τσίπουρου έχουν η Μακεδονία, η Κρήτη, η Θεσσαλία και η Ηπειρος. Το τσίπουρο δεν είναι απόσταγμα σταφυλιού, αλλά απόσταγμα στέμφυλων σταφυλιού, τα γνωστά ράκη, που παράγεται τόσο με παραδοσιακό όσο και σύγχρονο βιομηχανοποιημένο τρόπο, που πρέπει να πληροί, φυσικά, κάποιες νομικές -κυρίως τελωνειακές- προϋποθέσεις, καθώς είναι από τα ελάχιστα προϊόντα που τελούν σε καθεστώς κρατικού μονοπωλίου. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλων σελίδων της «Ε». Από τα τέλη του Οκτωβρίου έως τα μέσα Δεκεμβρίου, σύμφωνα με τη συνήθη πρακτική, σε όλη την Ελλάδα «βράζει» ο τόπος. Παραδοσιακά καζάνια ετοιμάζουν το «αγιονέρι», όπως το λένε σε κάποιες περιοχές, με αποκορύφωμα τις διάφορες γιορτές τσίπουρου στη Μακεδονία, την Ηπειρο και αλλού, οι οποίες συνοδεύονται από παραδοσιακά γλέντια. Η πώληση αποσταγμάτων για απ' ευθείας κατανάλωση ήταν απαγορευμένη μέχρι το 1988. Μόνο οι αμπελουργοί σε ορισμένες περιοχές είχαν το δικαίωμα να αποστάζουν και να εμπορεύονται, σε τοπικό επίπεδο, τα στέμφυλα, ενώ επιτρεπόταν και η πώληση του αποστάγματος σε εταιρείες παραγωγής οινοπνεύματος. Σήμερα, με την ψήφιση νόμου από το 1988 για την παραγωγή αποστάγματος στέμφυλων, επιτρέπεται η παραγωγή και διάθεση τσίπουρου σε όλη την Ελλάδα μόνο με ειδική άδεια. Το τσίπουρο αυτό φορολογείται, ενώ η διάθεση του μη εμφιαλωμένου (χύμα) αποστάγματος απαγορεύεται.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, "ΠΕΡΙ ΚΟΥΖΙΝΑΣ", Από τον Δειπνητή, 31-1-2009

ΩΔΗ ΣΤΟ ΠΕΟΣ!

ΜΙΑ ΠΑΝΕΞΥΠΝΗ, ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΟΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ...

History of the Internet

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ...

Ghost Rider

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ SEQUEL ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ; ΚΑΙ, ΟΜΩΣ... ΜΕΣΑ ΣΤΟ 2009 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΤΟ 2.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

CONTROL


When the routine bites hard
And ambitions are low
And the resentment rides high
But emotions wont grow
And were changing our ways,
Taking different roads
Then love, love will tear us apart again

JOY DIVISION


ΕΝΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΗ, ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ...

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Gomorra


ΣΚΛΗΡΟ...

About Adam

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: "ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΤΟΥΖΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ"...

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

"ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ"

Δευτέρα 26/01/2009
Σινέ Κρόνιον : 19:30

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Scoop


ΜΗΠΩΣ Ο WOODY ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; ΑΛΛΑ ΜΗΠΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ; ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ...

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

1984


ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ridley Scott

Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer

ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ: "ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΔΑ;"

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Juno


ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΟΥ "Thank You for Smoking" Jason Reitman, ΑΛΛΗ ΜΙΑ FEELGOOD ΤΑΙΝΙΑ, ΙΔΑΝΙΚΗ ΓΙΑ DVD...

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

RocknRolla


OI ΛΙΓΕΣ ΚΑΛΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ SOUNDTRACK ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ. ΣΚΗΝΕΣ KAI ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΞΑΝΑΔΕΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ RITCHIE ΚΑΙ H ΙΔΙΟΙ "ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡΙΚΟΙ" ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΚΑΙ ΘΕΜΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟ SNATCH, ΣΤΟ ΔYΟ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ REVOLVER. ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΟΠΩΣ ΣΧΕΔΙΑΖΕ Ο RITCHIE ΑΡΑΓΕ; ΕΛΠΙΖΩ ΠΩΣ ΟΧΙ...

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Slumdog Millionaire

Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ! Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΦΤΩΧΟΥ ΙΝΔΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΗΛΕΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ "ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΣ;", ΔΟΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΜΑΕΣΤΡΙΚΟ. ΕΝΑ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΥ ΣΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΕ ΑΓΩΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ, ENA SOUNDTRACK ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΝΑΣ DANNY BΟΥLE ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ TRAINSPOTTING...
KΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΤΥΧΑΙΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΣΑΡΩΣΕΙ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΟΝΟΜΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΝΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ...

Revolver

ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΜΕΣΗ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ GUY RITCHIE. ΜΕΤΑ, ΟΜΩΣ, ΟΛΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΠΑΧΑΛΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΕΓΩ, ΔΟΞΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΩΝ ΘΕΩΡΙΩΝ...

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Iron Man

ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΜΕΤΑ ΤΑ credits, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟΝ Stark (IRON MAN) Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ S.H.I.E.L.D. Nick Fury, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ Ο Samuel L. Jackson, ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΟ SEQUEL ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ...

Cassandra's Dream

ΕΝΑ ΑΔΕΞΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΗΘΙΚΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ WOODY ALLEN...
ΣΗΜ. ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΤΗΝ ΞΑΝΘΙΑ ΓΚΟΜΕΝΑ ΤΟΥ Terry (Colin Farrell) ΥΠΟΔΕΥΕΤΑΙ Η Sally Hawkins ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ 2008 ΣΤΟ Happy-Go-Lucky ΤΟΥ Mike Leigh...

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

ΟΙ SIMPSONS ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΤΟΝ MICHELANGELO...

David

Michelangelo's David as seen in episode "Itchy & Scratchy & Marge" (1990)

Quiet Village: Silent Movie

ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 1 ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥ 2008 ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ ΜΕ ΤΑ 20 ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

ODETTE TOULEMONDE


"Η ΟΝΤΕΤ ΣΤΑ ΑΣΤΡΑ"

ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, 20:00

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΕΡΡΩΝ

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

CAROUSEL

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ, ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 19:30 ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΕΡΡΩΝ

«Ο κύκλος με την κιμωλία»

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Ο Κύκλος με την κιμωλία στον Καύκασο, είναι ένα παραμυθόδεντρο που ποτίζεται από τα νερά της Ανατολής και από τα ορμητικά ρεύματα της διαλεκτικής σκέψης του δημιουργού του. Μια παλιά ιστορία με κέντρο της την απόλυτη αθωότητα – ένα παιδί – μεταφέρεται σε ένα χωροχρόνο πολέμου, βίας, αδικίας, εξαναγκασμού και καταπίεσης. Τα ροδαλά πρόσωπα του παραμυθιού σκοτεινιάζουν και οι ψυχές παγώνουν καθώς τα γεγονότα ορίζουν πλέον τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Οι μικρές καθημερινές ιστορίες κανονικών ανθρώπων, με την είσοδό τους στον Ιστορικό ρου αποκτούν τρομακτική διάσταση. Έτσι το παραμύθι ανακαινίζεται ιδεολογικά και αποκτά κοινωνικά ανακλαστικά και πολιτική συνείδηση. Κανείς πια δεν είναι μόνο καλός ή μόνο κακός· όλα φαντάζουν δίσημα ή και αμφίσημα ανάλογα με το εύρος και την αγριότητα του πολέμου. Ο ειδυλλιακός χωριάτης γίνεται μαυραγορίτης, ο φιλήσυχος ξενοδόχος, εκμεταλλευτής, το εγώ κυριαρχεί ποδοπατώντας βάναυσα οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση κοινωνικής συμπεριφοράς. Ως και το κεντρικό πρόσωπο, η αφελής Γρούσα, το «κοροϊδάκι» που επωμίζεται το βάρος ενός εγκαταλελειμμένου παιδιού, περνά διαδοχικά στάδια αυτομύησης, διαβατήριες τελετές οδυνηρές και δύσκολες: η ευθύνη μιας μη αληθινής μητρότητας, η αποδοχή μιας ψευδοκύησης, ο φόβος της εξουσίας, των καιρικών συνθηκών, του ύψους, του βάθους, του θανάτου της. Η πορεία της είναι σημαντική γιατί αποδεικνύει ότι ο ήρωας δεν είναι φύσει θετικός· γίνεται ύστερα από σειρά δοκιμασιών που τον μετατοπίζουν ψυχικά και τον φωτίζουν κοινωνικά και πολιτικά.
Η σκηνοθεσία απέφυγε τους ψυχολογισμούς και τα διλήμματα προσωπικού τύπου. Προτίμησε μια καθαρή εξωστρέφεια με αδρές γραμμές και γοργούς ρυθμούς, καθότι η χρόνωση είναι εκείνη που μετατρέπει το λυγμικό σε ατόφιο λυρικό και το δραματικό σε τραγικό.
Σ ένα στρογγυλό πατάρι –που αλλού εξάλλου παίζεται ο Μπρεχτ, ο κλαρινίστας του Καρλ Βάλεντιν και απόγονος των περιπλανώμενων θεατρίνων του Μεσαίωνα;– εξελίσσεται η δράση. Γύρω από αυτό «φτωχές» κατασκευές πάνω σε ρόδες παίζουν τον ρόλο σπιτιών, αυλών, εσωτερικών και εξωτερικών χώρων. Στο μινιμαλιστικό σκηνικό οι ηθοποιοί φορούν μαξιμαλιστικά κοστούμια αντιπροσωπευτικά της ταξικής τους προέλευσης και της παραμυθένιας ρίζας τους. Η μουσική, συναισθηματικά μπρεχτική, έρχεται να επισημάνει μια γνωστή παρερμηνεία: Ο Μπρεχτ δεν υπήρξε ποτέ ψυχρός ή μη συναισθηματικός. Απλά η Μαρξιστική του ευαισθησία δεν του επέτρεπε να συγκινείται ή να συγκινεί αορίστως. Το συναίσθημα στον Μπρεχτ –όπως το καλό κρασί– είναι το απόσταγμα της οντολογίας, του ανθρωπισμού και της συλλογικής αγωνίας για το καλό του ανθρώπου. Σ’ αυτή την κοινωνική εξυπνάδα προσπάθησα να εντάξω την πολύμορφη ιδιοσυγκρασία του θιάσου. Καθότι καλό το τρελό αυτί και τα άγιο στόμα του ενός (ηθοποιού), αρκεί να ακούει τον πόνο και να μας μιλάει για την αγωνία των πολλών.
Σωτήρης Χατζάκης

"Madagascar 2: Escape To Africa"


Pure Fun...

Happy-Go-Lucky


ΣΠΑΝΙΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ. ΟΜΩΣ, Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΧΡΥΣΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΚΩΜΙΚΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ ΣΤΗΝ ΣΑΛΙ ΧΟΚΙΝΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ "ΤΥΧΕΡΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ" ΗΤΑΝ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ Η ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ. ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΪΚ ΛΗ ΣΤΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΑΝΩ ΤΗΣ, Η ΧΟΚΙΝΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ...

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

"ΤΥΧΕΡΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ"

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΣΕΡΡΩΝ
"ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ"
ΣΗΜΕΡΑ 19:30 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΡΟΝΙΟ

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Ενας Ισραηλινός γράφει για το ανθρώπινο πρόσωπο του «εχθρού»

Της Γιωτας Συκκα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 8-1-09

Στις Σέρρες ήταν συνέχεια sold out. Στο ανακαινισμένο θέατρο του ΔΗΠΕΘΕ της πόλης, το «Σφαγείο» του Ιλάν Χατσόρ, του Ισραηλινού συγγραφέα που επέλεξε να σκηνοθετήσει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος (συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου), έκανε ένα κλικ. Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου δηλώνει καλά αντανακλαστικά. Ανέβηκε άλλωστε πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα στη Γάζα. Από τις επίκαιρες παραστάσεις της χρονιάς κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Ακόμη και για τα γεγονότα που προηγήθηκαν στην Αθήνα.
Η άλλη πλευρά
Μιλάει για το καθήκον, την εξέγερση και την προδοσία. Μέσα από την τραγωδία μιας οικογένειας που αφανίζεται στο άγριο σκηνικό μιας διαμάχης. Εκεί που οι δεσμοί του αίματος, οι ηθικές αρχές και οι ανάγκες της επιβίωσης δεν συναντιούνται πουθενά και που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στον εαυτό σου, στην οικογένεια και στον λαό σου.
Διαδραματίζεται στην Παλαιστίνη. Λίγα χρόνια πριν θα μπορούσε να ήταν στο Σαράγεβο ή στο Μπέλφαστ. Ολα συμβαίνουν σε ένα χωριό της Δυτικής Οχθης στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα με ήρωες τρία αδέρφια. Το θέμα του -η σύγκρουση ανάμεσά τους- είναι βέβαια παλιό αλλά συνάμα και τόσο καινούργιο. Τρία παιδιά πιασμένα στο δίχτυ της αδυσώπητης αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης. Εχει ενδιαφέρον, όμως, ότι ο συγγραφέας διηγείται την ιστορία από τη σκοπιά των Παλαιστινίων. Εδειξε στο κοινό της πατρίδας του το ανθρώπινο πρόσωπο του «εχθρού». «Παραθέτει και τις δύο πλευρές. Αυτή είναι η ουσία του πολιτικού θεάτρου», επισημαίνει ο σκηνοθέτης της παράστασης. «Με λίγα λόγια δεν κάνει προπαγάνδα».
Από την εφηβεία του ακόμη, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έτρεχε σε διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων. Πάντα όμως τον απασχολούσε να μάθει τη γνώμη και τα αισθήματα της άλλης πλευράς. Αυτό ακριβώς βρήκε στο έργο του Χατσόρ όταν το είδε -ύστερα το διάβασε- στη Νέα Υόρκη. «Ενα έργο με ήρωες τρία αδέρφια από την Παλαιστίνη, που δείχνει πώς ο πόλεμος μεταφέρεται στο εσωτερικό της οικογένειας και αποδίδει με λεπτότητα τον ψυχισμό των εγκλείστων στην ίδια τους τη χώρα. Εργο που μιλάει για τα δεινά του πολέμου από τη σκοπιά του “εχθρού”. Οπως έκανε ο Ευριπίδης στις Τρωάδες...».
Το όνομα Σφαγείο είναι για μας. O τίτλος του στα εβραϊκά είναι Reulim. Στα αγγλικά Masked. Αλλά τι τύχη θα είχε με αυτόν τον τίτλο στην Ελλάδα; Η λέξη «Κουκουλοφόροι» άλλωστε έχει κακό παρελθόν. Τους συνειρμούς φοβήθηκε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, από τους κουκουλοφόρους συνεργάτες των Γερμανών που κατέδιδαν τους συμπατριώτες τους φορώντας κουκούλα μέχρι τους χούλιγκαν που τα σπάνε, τα κλεφτρόνια, τους αστυνομικούς που μεταμφιεσμένοι χώνονται ανάμεσα στους διαδηλωτές, την ισοπεδωτική χρήση του όρου από τα ΜΜΕ. Το Σφαγείο, ταίριαζε περισσότερο άλλωστε σε ένα τέτοιο χώρο διαδραματίζεται η ιστορία.
Το 1990 που το έγραψε ο Ιλάν Χατσόρ σπούδαζε θέατρο στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ. Εκτοτε, γνώρισε πάνω από 70 ανεβάσματα σε διάφορες χώρες, σ’ όλο τον κόσμο. Πώς ένας Ισραηλινός διάλεξε αυτόν τον δρόμο για να τα πει;
«Επέλεξα να διηγηθώ αυτή την ιστορία από την πλευρά των τριών Παλαιστίνιων αδερφών, ώστε το ισραηλινό κοινό να γνωρίσει τον εχθρό μέσα από τη δύναμη του θεάτρου. Ηταν μια οπτική διαφορετική από αυτήν που είχαν συνηθίσει - οι Παλαιστίνιοι όχι σαν ανθρωπόμορφα τέρατα αλλά σαν ανθρώπινα όντα που εξωθούνται σε ακραία διλήμματα και συγκρούσεις».
Στη διάρκεια της συγγραφής, ποτέ δεν σκέφτηκε- όπως σημειώνει σε κείμενο του 2007 για την παράσταση της Νέας Υόρκης- τα πρόσωπα του έργου μου σαν «Αραβες» ή «Παλαιστίνιους». «Για μένα ήταν και είναι ακόμα τρία αδέρφια. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι Παλαιστίνιοι. Θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν Ιρλανδοί, Βόσνιοι ή Γερμανοί, που η ζωή τους έχει γίνει άθυρμα στη δίνη μεγαλύτερων και ισχυρότερων δυνάμεων. Οι καταστάσεις που παρουσιάζονται στο έργο ξεπερνούν τα όρια ενός συγκεκριμένου απελευθερωτικού αγώνα και θα μπορούσαν να συμβούν (όπως και έχουν συμβεί) σε διάφορους τόπους και χρονικές στιγμές όπου υπήρχε κατοχή, καταπίεση, εμφύλιος κ.τλ.».
Στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών
Στις Σέρρες το ΔΗΠΕΘΕ -είναι που έχει και έναν εμπνευσμένο διευθυντή στο τιμόνι, τον Θοδωρή Γκόνη- το κοινό αφυπνίστηκε. «Ο κόσμος ταυτίστηκε με τα γεγονότα που έγιναν στην Αθήνα. Ο ένας από τους δύο ήρωες για παράδειγμα περιγράφει πως πήγε σε διαδήλωση κι έχασε τον μικρό του αδερφό από σφαίρα στο κούτελο’. Υστερα ήρθαν τα τελευταία συμβάντα στη Γάζα. Ενας από τους ήρωες του έργου θα μπορούσε να είναι μέλος της Χαμάς ή της Φατάχ. «Ευτυχώς ο συγγραφέας δεν παίρνει θέση ούτε βάζει θρησκευτικό στίγμα στο έργο. Παρατίθενται οι θέσεις του καθενός μέσα από όσα τους συμβαίνουν. Εκεί είναι και η ουσία του σύγχρονου πολιτικού θεάτρου. Να μη δίνεις στον θεατή μασημένη τροφή».
Στο Σφαγείο -που θα παίζεται από 13 Ιανουαρίου στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου- από τους Μιχάλη Οικονόμου, Γιώργο Παπαγεωργίου, Ορέστη Τζιόβα, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έδωσε και κάτι που έχει συναισθηματική αξία. Η παλαιστινιακή μαντίλα που φοράει στην παράσταση ένας από τους ήρωες είναι δώρο από το 1984 του Παλαιστίνιου Σαλάχ από την πολυφυλετική θεατρική ομάδα που είχαν φτιάξει στη Φοιτητική Εστία του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στον Σαλάχ λοιπόν αφιερώνει την παράσταση και στους φίλους του.

Die Welle


"ΤΟ ΚΥΜΑ" ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ... ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ.

“Σαν τα σκυλιά”

"Το τέλος μιας σχέσης και ένα ζήτημα αστικής ευθύνης, ποιος από τους δύο θα κρατήσει το σπίτι, φέρνει αντιμέτωπους τους δύο πρώην συντρόφους κι εραστές σε έναν ανελέητο αγώνα ψυχικής και φυσικής εξόντωσης. Με ακρίβεια χειρουργού ο Ρίτσαρντ Ζάιντλικ μας δίνει μια εικόνα των σημερινών σχέσεων, όπου το έλλειμμα της αγάπης και ο φόβος της δέσμευσης, μετατρέπει τα συναισθήματα σε συμφέροντα, την επικοινωνία σε παιχνίδι εξουσίας και την ηδονή του έρωτα σε οδύνη."
ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ, Σ' ΕΝΑ "ΔΥΝΑΤΟ" ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΘΗΛΩΝΕΙ...
ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ.

Years of Refusal

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΟΖ! ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

2L8: He and She Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages

ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ. ΣΤΙΧΟΙ ΓΕΜΑΤΟΙ ΛΥΡΙΣΜΟ, ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΑ ΦΩΝΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΞΙΟΖΗΛΕΥΤΟ ART-WORK, ΣΕ ΕΝΑΝ ΔΙΣΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣ, ΤΟΝ ΖΕΙΣ...
ΣΗΜ. ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΙΚΑ ΣΤΟΥΣ 20 ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ;

V for Vendetta


ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΤΑΙΝΙΑ, ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΛΙΓΟ-ΛΙΓΟ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ Η Natalie Portman ΑΛΛΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΡΚΩΣ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ Η ΤΑΙΝΙΑ ΘΑ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Σ' ένα «σφαγείο» της Παλαιστίνης


Εξαιρετικά επίκαιρο, αλλά και σημαντικό, το έργο του Ισραηλίτη συγγραφέα Ιλάν Χατσόρ. Η παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου θα συζητηθεί

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
***«Το σφαγείο» του Ιλάν Χατσόρ ΔΗΠΕΘΕ Σερρών - Θέατρο του Νέου Κόσμου

Καλή προμηνύεται η χρονιά για το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών: σε ένα θαυμάσια ανακαινισμένο θέατρο, το «Αστέρια», από τα καλύτερα της περιφέρειας, εγκαινιάζει με ένα πλούσιο και γόνιμο πρόγραμμα τον διάλογο με την τοπική κοινωνία. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει συνεργασίες του ΔΗΠΕΘΕ με το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο του Νέου Κόσμου, μετακλήσεις, αλλά και δικές του παραγωγές. Χώρια τα αφιερώματα, οι μουσικές βραδιές και οι κάθε λογής εκδηλώσεις που έχει σχεδιάσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής Θοδωρής Γκόνης. Το δημοτικό θέατρο των Σερρών, με δυο λόγια, δείχνει να αντανακλά την εικόνα μιας πόλης μικρής μεν, αλλά ανήσυχης και εύρωστης.Ενα από τα πρώτα εγχειρήματα της χειμερινής σεζόν περιλαμβάνει τη συμπαραγωγή, μαζί με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, του έργου του Ιλάν Χατσόρ «Το σφαγείο». Η παράσταση θα κατεβεί σύντομα και στην πρωτεύουσα και, απ' όσο μπορώ να κρίνω, θα αποτελέσει μία από τις σημαντικές και δυστυχώς εξαιρετικά επίκαιρες παραστάσεις της χρονιάς. Το ότι οι Σέρρες έχουν παρακολουθήσει πρώτες τη συγκλονιστική του μαρτυρία είναι μια μεγάλη επιτυχία.Και αληθινά δύσκολα συγκρατεί κάποιος τον ενθουσιασμό του μπροστά στις αρετές του έργου του Χατσόρ. Η δομή είναι βέβαια γνωστή και ώς ένα βαθμό αναμενόμενη. Διαθέτει όμως μια άρτια τεχνική, με οικονομία και πυκνότητα, που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές του αμερικανικού θεάτρου. Εχει στο κέντρο την ένταση ενός αληθινού, όχι τεχνητού προβλήματος. Και ακολουθεί για την ανάλυσή του το υπόδειγμα της τραγικής διαλεκτικής: το πρόβλημα μετακινείται στη θέση του Αλλου και τα επιχειρήματα διατυπώνονται από αλλότριο στόμα.Και όμως, όλα αυτά δεν αρκούν να μεταφέρουν την αίσθηση που νιώθει ο θεατής του «Σφαγείου». Γιατί λείπουν από αυτά η αίσθηση της ασφυξίας, ο εγκλεισμός του ανθρώπου, του μαλακού σαν το χόρτο, στον πόλεμο τον ατελεύτητο, που άλλες φορές μοιάζει με απελευθερωτικό κίνημα, άλλες με τρομοκρατία και άλλες με εμφύλιο.Στον χώρο ενός σφαγείου στην Παλαιστίνη εργάζεται ο Χαλίντ, ο μικρός αδελφός μιας οικογένειας Παλαιστινίων, η οποία έχει ήδη δώσει στον αγώνα ένα θύμα, τον επτάχρονο Νιντάλ, και έναν αντάρτη στα βουνά, τον Ναΐμ. Αν, όμως, η ίδια έχει επιβιώσει, το οφείλει στον αγώνα για ζωή και προκοπή του μεγάλου αδελφού, του Νταούντ.Αυτός ο κλειστός πυρήνας της οικογένειας συμπυκνώνεται, διασπάται και εκρήγνυται μπροστά μας σε λιγότερο από μιάμιση ώρα. Ωραίες, γνήσιες στιγμές ρεαλισμού. Και διπλή η έκπληξη, όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε πως η επώδυνη αυτή, σχεδόν μαρτυρική, ανατομία δεν προέρχεται από κάποιον Αραβα, αλλά από Εβραίο συγγραφέα. Το κυριότερο, μοιάζει να λέει ο Χατσόρ, είναι να κατανοήσουμε ότι στον χώρο του «σφαγείου» κανείς δεν μπορεί να παραμένει για πολύ αθώος ή ένοχος. Οι πράξεις και οι λέξεις που σημαίνουν κάτι, όπως τρομοκρατία, προδοσία, επανάσταση, θύμα, οικογένεια, αδελφός, γίνονται όχι μόνο αντίθετες, αλλά και ασύμβατες. Πράγματα δυστυχώς γνωστά σε εμάς - έχουμε και εμείς ένα δικό μας παλιό «σφαγείο» να θυμηθούμε, όπως και μια πρόσφατη «εξέγερση» να κατανοήσουμε.Είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη δουλειά του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου τα τελευταία χρόνια. Ο σκηνοθέτης λειτούργησε περισσότερο με τη βιωματική, όχι μόνο την προσωπική αλλά και τη συλλογική, κατάθεση. Μπόρεσε έτσι να κάνει αισθητή τη φρίκη του αναπόδραστου: μια βρύση που στάζει εδώ, ένα τσιγκέλι που κρέμεται από το ταβάνι, ένα βάζο ελιές και στο τέλος το σώμα ενός ανθρώπου που μετατρέπεται σε σφάγιο: αυτά είναι τα σύμβολα μιας τραγικής ιστορίας, που μεταβάλλεται από την τέχνη σε τραγικό παράδειγμα.Ο σπουδαίος ρεαλισμός δίνει τη βάση σε σπουδαίες ερμηνείες. Ο Νταούντ του Μιχάλη Οικονόμου συμπυκνώνει την αντίφαση ενός ανθρώπου που προδίδει τις συλλογικές αρχές, όχι για χάρη του άδικου, αλλά από φόβο και ελπίδα. Συλλογιόμαστε την ερμηνεία του μέρες μετά. Ο Ναΐμ του Γιώργου Παπαγεωργίου, όμορφος στην επανάσταση και στην πνιγμένη αγάπη του για τον αδελφό. Και ο μικρός Χαλίντ του Ορέστη Τζιόβα, η μεταφορά του Αστυάνακτα, το παιδί που ο παραλογισμός και η ματαίωση γκρεμίζουν από τα τείχη.Στις Σέρρες το έργο παίχτηκε σε κυκλική σκηνή. Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ελπίζω να διατηρήσει την πρώτη αυτή ιδέα: να δούμε το «Σφαγείο» ενσωματωμένοι στη δισημία των λέξεών του. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008



ΠΑΝΣΕΡΡΑΪΚΟΣ - ΗΡΑΚΛΗΣ

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ...

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

Anything Else


ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΤΡΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ WOODY ALLEN ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΒΛΕΠΕΤΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΘΕΑΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΩΡΙΣΜΟ...

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

LA GRAINE ET LE MULET


ΕΧΩ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΤΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ. ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ, ΠΡΩΤΟΤΥΠΕΣ, ΚΑΛΟΓΥΡΙΣΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ, ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ. ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΑΛΛΙΚΕΣ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΓΑΛΛΟ-ΤΥΝΗΣΙΑΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ) ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ¨ΚΟΥΣΚΟΥΣ ΜΕ ΦΡΕΣΚΟ ΨΑΡΙ¨. ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑ, Η ΤΑΙΝΙΑ ΣΕ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ, ΑΠΟΤΕΛΩΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΥΜΝΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΧΕΤΑΙ...

3 ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ LIFO:

"η στιγμή που η κόρη προσπαθεί να πείσει την μητέρα της να πάνε στο γλέντι
η στιγμή που ο Σλήμαν πίνει τον γλύκο καφέ του
η στιγμή που κυνηγάει τους πιτσιρικάδες"

Michael Clayton


ΒΛΕΠΕΤΑΙ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΛΛΑ ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΝΤΟΡΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ...