» Όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα, την εποχή που συγκρίναμε ακόμα το ευρώ με τη δραχμή, κρυβόταν πίσω από τη συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine», σε κάτι καφέ στο Κολωνάκι. Υπέμενε τα σαρκαστικά γελάκια των ποδοσφαιρόφιλων περαστικών. Έμενε σε ξενοδοχείο, κυκλοφορούσε κάπως σαν τον γραφικό του χωριού, προσπαθώντας να συνεννοηθεί με τους ταρίφες που μόλις τον άφηναν έπαιρναν τηλέφωνο στο αθλητικό ραδιόφωνο για να τον λοιδορήσουν. Και φυσικά η αυλή είχε ήδη αποφανθεί: «Έχει έρθει για να μας πάρει τα λεφτά». Ο Ότο Ρεχάγκελ δεν θέλησε ποτέ να μάθει ελληνικά. Καλύτερα γι' αυτόν.
» Οι ήρωες στο ποδόσφαιρο πρέπει να έχουν χάρτινες προτομές. Για να παίρνουν εύκολα φωτιά. Και ο Ρεχάγκελ το ξέρει καλά. Δεν είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Έχει κακό χιούμορ, εγώ μεγαλύτερο και από τις ΗΠΑ, (κακο)βαμμένο μαλλί σε διάφορες αποχρώσεις, απότομους τρόπους, αρτηριοσκληρωτικές εμμονές και ύποπτα μεγάλη τύχη. Ξέρει όμως κάτι σημαντικό στο ποδόσφαιρο, αυτό που όλοι οι αθλητικοί συντάκτες του κόσμου ξεχνούν την ώρα που η κριτική στάζει απολαυστικά στο χαρτί: το μέτρο.
» Τον Ιούνιο του 2004, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το EURO που εξελίχθηκε σε μια μαζική ονείρωξη, ο Γερμανός ήταν κάτι σαν ήρωας του Ταραντίνο: είχε ένα απασφαλισμένο πιστόλι στον κρόταφο και περιμέναμε απλά την ποιότητα της τελευταίας ατάκας. Ο Θεός του ποδοσφαίρου όμως κοιμόταν. Και πήραμε την κούπα, επίτευγμα πιο παράλογο και από το να πιάσει αύριο η Ελλάδα το βιοτικό επίπεδο της Ελβετίας.
» Το μέτρο πήγε να κάνει παρέα με τη λογική κάπου μακριά. Υπήρξαν άνθρωποι που πρότειναν να γίνει υπουργός, πρωθυπουργός και (γιατί όχι;) αρχιεπίσκοπος. Κάπου εκεί ψιθύρισε «να με αγαπάτε και στις ήττες» και κρύφτηκε στο Έσσεν για να συνέλθει από τους τρελούς. Ο Ρεχάγκελ, προς μεγάλη απογοήτευση του Γιακουμάτου και του Αλέφαντου (η ποιότητα των εχθρών δεν σχολιάζεται), θα μας πάει και το καλοκαίρι στην Αυστρία και την Ελβετία, όπου θα αντιμετωπίσουμε το μίσος της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Και έπειτα, ο επαγγελματίας, που όταν τον ρωτήσανε πόσα θέλεις για να μείνεις απάντησε με το μυθικό: «Όσα και να μου δώσετε, εγώ μόνο ένα φιλέτο τη μέρα θα τρώω», θα πάει στο σπίτι του και θα διηγείται σε ροδαλά Γερμανάκια πως κάπου στο χάρτη υπάρχει ένα βαλκανικό ποδοσφαιρικό χωριό τόσο τρελό που καταντά ρομαντικό μέσα στην παρακμή του. Εμείς, πάλι, θα καθόμαστε εδώ να τον εξιδανικεύουμε, όπως γίνεται με κάθε χωρισμό. Πριν ακόμα ανακαλυφθεί η μπάλα.
» Οι ήρωες στο ποδόσφαιρο πρέπει να έχουν χάρτινες προτομές. Για να παίρνουν εύκολα φωτιά. Και ο Ρεχάγκελ το ξέρει καλά. Δεν είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Έχει κακό χιούμορ, εγώ μεγαλύτερο και από τις ΗΠΑ, (κακο)βαμμένο μαλλί σε διάφορες αποχρώσεις, απότομους τρόπους, αρτηριοσκληρωτικές εμμονές και ύποπτα μεγάλη τύχη. Ξέρει όμως κάτι σημαντικό στο ποδόσφαιρο, αυτό που όλοι οι αθλητικοί συντάκτες του κόσμου ξεχνούν την ώρα που η κριτική στάζει απολαυστικά στο χαρτί: το μέτρο.
» Τον Ιούνιο του 2004, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το EURO που εξελίχθηκε σε μια μαζική ονείρωξη, ο Γερμανός ήταν κάτι σαν ήρωας του Ταραντίνο: είχε ένα απασφαλισμένο πιστόλι στον κρόταφο και περιμέναμε απλά την ποιότητα της τελευταίας ατάκας. Ο Θεός του ποδοσφαίρου όμως κοιμόταν. Και πήραμε την κούπα, επίτευγμα πιο παράλογο και από το να πιάσει αύριο η Ελλάδα το βιοτικό επίπεδο της Ελβετίας.
» Το μέτρο πήγε να κάνει παρέα με τη λογική κάπου μακριά. Υπήρξαν άνθρωποι που πρότειναν να γίνει υπουργός, πρωθυπουργός και (γιατί όχι;) αρχιεπίσκοπος. Κάπου εκεί ψιθύρισε «να με αγαπάτε και στις ήττες» και κρύφτηκε στο Έσσεν για να συνέλθει από τους τρελούς. Ο Ρεχάγκελ, προς μεγάλη απογοήτευση του Γιακουμάτου και του Αλέφαντου (η ποιότητα των εχθρών δεν σχολιάζεται), θα μας πάει και το καλοκαίρι στην Αυστρία και την Ελβετία, όπου θα αντιμετωπίσουμε το μίσος της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Και έπειτα, ο επαγγελματίας, που όταν τον ρωτήσανε πόσα θέλεις για να μείνεις απάντησε με το μυθικό: «Όσα και να μου δώσετε, εγώ μόνο ένα φιλέτο τη μέρα θα τρώω», θα πάει στο σπίτι του και θα διηγείται σε ροδαλά Γερμανάκια πως κάπου στο χάρτη υπάρχει ένα βαλκανικό ποδοσφαιρικό χωριό τόσο τρελό που καταντά ρομαντικό μέσα στην παρακμή του. Εμείς, πάλι, θα καθόμαστε εδώ να τον εξιδανικεύουμε, όπως γίνεται με κάθε χωρισμό. Πριν ακόμα ανακαλυφθεί η μπάλα.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΡΑ/LIFO TEYXOΣ 84
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου