Χωρίς να το καταλάβω και να ενημερωθώ βρέθηκα ξαφνικά στο Principal να παρακολουθώ τον Silvert Hoyem, ενώ είχα πάει να δω τους Dr. Feelgood! Για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω το ακουστικό σετ του τραγουδιστή των Madrugada μεταφέρθηκε από το Liebe Club στο Principal, με τον Νορβηγό να εμφανίζεται στις 9.30 και τους Άγγλους να ακολουθούν στις 11.00. Υποτίθεται ότι το ακουστικό σετ θα παρακολουθούσαν λίγοι τυχεροί με προσκλήσεις αλλά έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, όσοι είχαν πάει να δουν του Dr. Feelgood θα μπορούσαν, αν πήγαιναν νωρίς, να ακούσουν και τον Hoyem και το αντίστροφο φυσικά.
Δυστυχώς, όντας ανενημέρωτος, έφτασα λίγο πριν το τέλος του ακουστικού σετ και πρόλαβα ίσα ίσα 5 τραγούδια που μεταξύ τους ήταν συμπτωματικά και 2 από τ’ αγαπημένα μου από τους Madrugada, το «Strange Colour Blue» και το «Μajesty». Μάλιστα στο τελευταίο, μπορώ να πω ότι ανατρίχιασα. Παρά το ότι δεν μπήκα στο κλίμα του σετ, αφού έφτασα αργά, η παθιασμένη εκτέλεση και η φωνή του Hoyem μας συντάραξε όλους. Και σίγουρα πρέπει όλο το σετ να ήταν ξεχωριστό, αφού ένιωσα την συγκίνηση και του κόσμου, που δεν άφηνε το νορβηγό να αποχωρήσει από τη σκηνή, και του ίδιου, που δίσταζε να φύγει και έλεγε και ξανάλεγε «Ι’ ll be back!», μάλλον προαναγγέλλοντας μία ζωντανή εμφάνιση των Madrugada με αφορμή και το νέο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τον Γενάρη που μας πέρασε.
Και ενώ περιμέναμε τους Dr. Feelgood και ανακοινώθηκε ότι οι κάτοχοι πρόσκλησης για το ακουστικό σετ θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν και την συναυλία, ξαφνικά η αίθουσα σχεδόν άδειασε. Μα καλά, τέτοιο ενδιαφέρον να ακούσουν οι φαν των Madrugada ή του στιλ μουσικής που εκφράζουν οι Madrugada κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο, που στο κάτω κάτω είναι πολύ κοντά μουσικά; Φαίνεται πως αυτοί που κυνηγάνε κάθε είδους live, ταξιδεύοντας μάλιστα ορισμένοι από πόλεις γύρω από την Θεσσαλονίκη κάθε φορά, είναι ελάχιστοι…
Μπορεί να μη ζει πια ο θρυλικός τους frontman, Lee Brilleux, μπορεί να μην έχουν ούτε ένα μέλος από την πρώτη σύνθεση τους αλλά το κέφι που μετέδωσαν στον λιγοστό κόσμο ήταν πρωτόγνωρο. Άτομα κάθε ηλικίας και μουσικού γούστου (αν κρίνει κανείς από τα μπλουζάκια που έγραφαν από AC/DC μέχρι James!), χωρίς να ξέρουν καν τους στίχους των τραγουδιών, χόρευαν rock´n´roll, κάνοντας διάλειμμα μόνο στα πιο μπλουζίστικα κομμάτια. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που ήταν απόλυτα ενημερωμένοι για το τι επρόκειτο να δουν και τραγουδούσαν με πάθος όλα τα κομμάτια, αλλά ήταν λίγοι. Οι Dr. Feelgood, πάντως, μοιάζουν εμφανισιακά περισσότερο με συγκρότημα που θα μπορούσε να παίζει σε γλέντια αγγλικών γάμων, παρά με εκείνο το συγκρότημα που έγινε συνώνυμο του pub rock. Ο δε τραγουδιστής τους, Robert Kane, είναι αναμφίβολα ένας ξεχωριστός performer με καλή φωνή, ανεπανάληπτη κινητικότητα στη σκηνή και εμφάνιση που ξεχωρίζει.
Από τραγούδια, ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα «κλασικά», "Back In The Night" και "All Through The City", που ξεσήκωσαν τον λιγοστό κόσμο, αν και στο τέλος κούρασαν λίγο τα σολαρίσματα του κιθαρίστα.
Όσοι, λοιπόν, είχαν την ευκαιρία να μείνουν και δεν έμειναν μετά τον Hoyem, σίγουρα δεν έχασαν κάτι για το οποίο θα το μετανιώσουν, έχασαν, όμως, την ευκαιρία να περάσουν μιάμιση ώρα με ένα συγκρότημα που σέβεται το κοινό του και υπηρετεί με συνέπεια τα blues και το rock´n´roll.
Δυστυχώς, όντας ανενημέρωτος, έφτασα λίγο πριν το τέλος του ακουστικού σετ και πρόλαβα ίσα ίσα 5 τραγούδια που μεταξύ τους ήταν συμπτωματικά και 2 από τ’ αγαπημένα μου από τους Madrugada, το «Strange Colour Blue» και το «Μajesty». Μάλιστα στο τελευταίο, μπορώ να πω ότι ανατρίχιασα. Παρά το ότι δεν μπήκα στο κλίμα του σετ, αφού έφτασα αργά, η παθιασμένη εκτέλεση και η φωνή του Hoyem μας συντάραξε όλους. Και σίγουρα πρέπει όλο το σετ να ήταν ξεχωριστό, αφού ένιωσα την συγκίνηση και του κόσμου, που δεν άφηνε το νορβηγό να αποχωρήσει από τη σκηνή, και του ίδιου, που δίσταζε να φύγει και έλεγε και ξανάλεγε «Ι’ ll be back!», μάλλον προαναγγέλλοντας μία ζωντανή εμφάνιση των Madrugada με αφορμή και το νέο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τον Γενάρη που μας πέρασε.
Και ενώ περιμέναμε τους Dr. Feelgood και ανακοινώθηκε ότι οι κάτοχοι πρόσκλησης για το ακουστικό σετ θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν και την συναυλία, ξαφνικά η αίθουσα σχεδόν άδειασε. Μα καλά, τέτοιο ενδιαφέρον να ακούσουν οι φαν των Madrugada ή του στιλ μουσικής που εκφράζουν οι Madrugada κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο, που στο κάτω κάτω είναι πολύ κοντά μουσικά; Φαίνεται πως αυτοί που κυνηγάνε κάθε είδους live, ταξιδεύοντας μάλιστα ορισμένοι από πόλεις γύρω από την Θεσσαλονίκη κάθε φορά, είναι ελάχιστοι…
Μπορεί να μη ζει πια ο θρυλικός τους frontman, Lee Brilleux, μπορεί να μην έχουν ούτε ένα μέλος από την πρώτη σύνθεση τους αλλά το κέφι που μετέδωσαν στον λιγοστό κόσμο ήταν πρωτόγνωρο. Άτομα κάθε ηλικίας και μουσικού γούστου (αν κρίνει κανείς από τα μπλουζάκια που έγραφαν από AC/DC μέχρι James!), χωρίς να ξέρουν καν τους στίχους των τραγουδιών, χόρευαν rock´n´roll, κάνοντας διάλειμμα μόνο στα πιο μπλουζίστικα κομμάτια. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που ήταν απόλυτα ενημερωμένοι για το τι επρόκειτο να δουν και τραγουδούσαν με πάθος όλα τα κομμάτια, αλλά ήταν λίγοι. Οι Dr. Feelgood, πάντως, μοιάζουν εμφανισιακά περισσότερο με συγκρότημα που θα μπορούσε να παίζει σε γλέντια αγγλικών γάμων, παρά με εκείνο το συγκρότημα που έγινε συνώνυμο του pub rock. Ο δε τραγουδιστής τους, Robert Kane, είναι αναμφίβολα ένας ξεχωριστός performer με καλή φωνή, ανεπανάληπτη κινητικότητα στη σκηνή και εμφάνιση που ξεχωρίζει.
Από τραγούδια, ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα «κλασικά», "Back In The Night" και "All Through The City", που ξεσήκωσαν τον λιγοστό κόσμο, αν και στο τέλος κούρασαν λίγο τα σολαρίσματα του κιθαρίστα.
Όσοι, λοιπόν, είχαν την ευκαιρία να μείνουν και δεν έμειναν μετά τον Hoyem, σίγουρα δεν έχασαν κάτι για το οποίο θα το μετανιώσουν, έχασαν, όμως, την ευκαιρία να περάσουν μιάμιση ώρα με ένα συγκρότημα που σέβεται το κοινό του και υπηρετεί με συνέπεια τα blues και το rock´n´roll.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου